İçimden Geldi

Hayat, bu aralar üstüme üstüme geliyor. Depresyon da mıyım bilmiyorum. Bipolar duygulanım bozukluğum yeniden mi nüksetti onu da bilmiyorum. Tek bildiğim uzun zamandır keyfimin olmaması, kendimi yalnız hissetmem.

Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Okunmayı bekleyen kitaplarım, işlenmeyi bekleyen şablonlarım, örmeyi istediğim örneklerim var aklımın bir köşesinde, izlemek istediğim dizi ve filmler.

Ama işte keyfim yok be blog..

Dışarıdan bakınca mutlu biri olarak gözükebilirim. Ama işin aslı hiç öyle değil...

1997 yılından beri benimle olan işitme engelim son zamanlarda daha çok zor anlar, zamanlar yaşatmaya başladı bana. Gerek iş hayatımda gerekse sosyal hayatımda. Olmuyor hiç bir şeyi beceremiyorum, yapamıyorum.

Toplu halde yemeğe gittiğimizde, benim bir köşede öyle oturuyor olmam ve diğer arkadaşların kakara kikiri gülüşmeleri bana çok batıyor.. Bir kere, beni eve davet ettiler. Sözde davet etmiş olmak için. Gelmeyeceğim dedim sağol.. Neden? dedi arkadaş.. Dedim ben hep bir köşede oturuyorum. Dedi, ee biz de köşede oturuyoruz tepede değil ya dedi. Dedim sen beni anlamadın herhalde, siz kakara kikiri konuşun gülün bana anlatmayın, görmeyin bir köşede tek başıma sap gibi oturayım. Anladın mı şimdi ne demek istediğimi?

Haklısın dedi, haklısın... keşke haklı olmasaydım.. Sonra kendimi odaya kapatıp ağladım.. Neden bana karşı nankörsün be hayat? neden?

İşim gereği telefon açmam gerekiyor kurumlara, yardım istiyorum arkadaşlarımdan. Sağolsun biri yardım ediyor ama diğerleri Kurum Netten yaz bir iki satır gönder uğraşamam diyor. Tamam da ben Kurum Netten kaç kere yazdım dikkate almıyorlar, evraklar bekliyor masamda kaldırsam diyorum artık. Sonra neden memurlar işi erteliyor, geç çıkarıyor demeyin.. Önce sisteme siz girin be kurumlar..Siz girmeyince biz onaylayamıyoruz..

Dudak okurken bazen yanlış okuyabiliyorum. Sonra komik oluyor (bazen bana komik olmuyor üzülüyorum) sağır duymaz, uydurur diyorlar. Sen kulaklarını kapatıp, karşındaki insanın dudaklarına gözlerini hiç kırpmadan bakarak, onu okuyabiliyor musun? Ne olur bi kere dene.. Yapabiliyorsan kabul, ben uyduruyorum. Yapamıyorsan empati kur, beni üzme..

Anne olmak ve duymamak benim zayıf halkam. Zaten hayatım yeterince zor. Psikolojim yeterince bozuk. İşitme engelimle, anneliğimde yapamadığım şeyleri eleştirme. Kızın sana bir şey diyor niye dinlemiyorsun deme. Ben kızımı anlayabilmek için kaç takla atıyorum, kızım bana derdini anlatabilmek için kendini kaç şekle sokuyor haberin var mı senin? Hatta kızım, baktı ben anlamıyorum pes edip anlatmaktan vazgeçiyor derdini. Bunun beni ne kadar yaraladığından haberin var mı?

Bipolar duygulanım bozukluğum nüksettiğinde, kendimi doğramak istiyorum. Hayattan soğuyorum. Hayatın bir amacı yokmuş, boş yere var olmuşum gibi. Ben olmasam her şey daha mükemmel olacakmış gibi.

Ben biraz ağlayayım da rahatlayayım.