ölümden kaçış yok..

Dün akşam Gamzeli Anne diye bildiğimiz Gamze Akbaş'ın vefat haberini gördüm facebookta. Daha geçen gün aklıma düşmüştü 'acaba Gamzeli anne nasıl olmuştur iyidir inşallah'' dedim çünkü blogunda uzun süre yazı yoktu ve başka yerde de bulamadım onu.. Yazıyı görünce o kadar kahroldum ki anlatamam.. Zaman durmuştu sanki.. Aklıma anemle babam geldi.. Ela değil annemle babam.. Neden mi?
     Babam ben henüz 9 yaşımdayken motorsiklet kazası geçirmişti kaskı da yoktu. Virajlı yolda motorsiklet devrilmiş ve babamın üzerine düşmüştü. O motorsiklet amcamındı. Babama çok düşkünüm ben köyde herkes biliyordu '' amcan düşmüş korkma iyiymiş'' demişlerdi.. Ama amcam 1 metre uzağımda görülüyor ve sapasağlamdı.. Ambulans geldi sonra o yıkık dökük köy evimize.. baktım ki Babam.. nasıl ağladım nasıl ağladım... ama babam ölmemişti sakat kalmıştı ama yine de hayattaydı.. O an hafızama öyle kazınmıştı ki unutmam mümkün değil.. yüzü kanlar içindeydi..
     Annem.. Anneme gelince annem risk alarak beni doğurmuş.. 2 çocuğunu kaybetmiş biri benim annem.. Kalp hastası küçük bir üzüntüyle kalbi reaksiyon gösteriyor. Hala da öyle kalp pili takıldı 2009 da. Kalp atış şekli değişince nefesi durup hızanıyor.. Her çocuk gibi abimle birlikte anne ve babamızı kaybetme korkusuyla büyüdük..
   Anneannem de kalp hastasıymış onu hatırlamıyorum 6 yaşımdan öncekileri hatırlayamadığımdan.. Anneannemin hastalığından dolayı teyzelerimde kalp hastası 30 Eylül 2013 te gencecik teyzemi kaybetmiştik.. Çocukları 17-10 yaşlarındaydı o zamanlar. Çocukları sahipsiz kaldı sorumsuz bir baba elinde..
 
Konu nerden nereye geldi.. Anneler Babalar ölmesin hirbir evlat annesiz babasız kalmasın.. Herşeyin bir çaresi vardır ama ölümün asla yoktur.. Şunu anladım ki bu ölümlü dünyada hiçbirşeyin hiç ama hiçç önemi yokmuş sağlıktan başka...